A poboación romana estaba situada na enseada de Santa Lucía, onde, ao longo dos anos, foron aparecendo diversos restos arqueolóxicos que levan a pensar nun asentamento que abarcaba entre 6 e 10 hectáreas. Na parte máis ao leste, en Caldoval, atopáronse restos dunhas termas que parecen corresponder cun espazo público (mansio viaria) onde os viaxeiros podían facer uso dos baños. O fácil acceso dende a calzada e o mar; o bo abastecemento hídrico e a existencia dun patio aberto e de diferentes habitáculos son algunhas das evidencias que levan a pensar que os restos de Caldoval corresponden a unha edificación termal deste tipo, aínda que non podemos ter a plena seguridade de que o sexa.

Outra opción sería que se tratase dun balneum meritorium, ou sexa, termas de propiedade privada pero de uso público a cambio dunha determinada cantidade para poder acceder a elas. Dun xeito ou outro, estariamos sempre ante unhas termas de carácter público que contaban cun hipocausto que servía para caldear a auga dos baños quentes e, malia non atoparse restos, con pintura muraria.

            Ao longo dos séculos, estas termas foron sufrindo diversas modificacións debido ao cambio no modo de vida da xente, na política e mesmo na relixión, xa que a cristianización propiciou unha notoria decadencia deste tipo de espazos.

            Á luz de tódalas investigacións arqueolóxicas que se levaron a cabo e coa información da que dispoñemos a día de hoxe, podemos dicir que Mugardos era un dos lugares con  maior desenvolvemento da Ría de Ferrol durante a época romana e, polo tanto, foi clave para articular un espazo que trascendeu a superficie do concello. Así o indican Maria J.Loira e Susana Ricart no artigo “Un percorrido pola Mugardos Romana” no número 2 da revista Albela de Apelón Educación.