ACTUALIDADE
-
Novas
Novas sobre programas, emisoras,... Todo o mais actual e de interese nesta sección.
-
Radio á carta
Escoita online os podcasts dos teus programas favoritos de Radiofusion.
Praza Alcalde Ramón Souto s/n, 15500 Fene (A Coruña) Galicia - Tfno. 981 492 773 - noticias@radiofusion.eu
Facebook
Twitter
"Máis de noventa outonos", de Ana Armenteros, e "O último segundo", de Marta Vázquez, alzáronse co 1º e 2 º premios do Concurso de Poesía organizado polo Departamento de Língua Galega e Literatura e o Equipo de Normalización Lingüística do IES de Fene. O xurado concedeu unha mención especial a outros dous poemas: "Eu son" e "Nun mundo de tolos", de Silv
A maioría do xurado, composto por alumnado de 2º Bachelerato- Miguel Paz e Tamara Santamariña- dous profesores- Miguel Anxo e Xosé Luís- e unha representante de Radio Fene, coincidiu case por unanimidade á hora de outorgar os premios. O primeiro dotóuse de material deportivo, audiovisual ou cultural por un importe de 30€ e de 15€ no segundo. E o que é mais importante, os poemas publicaránse nun libro que edita o instituto de Barallobre con motivo do Dia das Letras Galegas, o vindeiro 17 de maio.
Reproducimos aquí os poemas gañadores:
Primeiro premio: " Máis de noventa outonos", de Ana Armenteros - 3º ESO-
"Con máis de noventa outonos chora a vella,
semella un gran lirio a sua branca cabeza,
coma unha flor murcha abre a reixa.
Que paseniño camiña a pobre vella!
Mira sen ver as follas caídas e secas
do novo outono que agora comeza.
Sóbese no coche que de alí a alonxa,
mentres que anguria unha congoxa.
Xa non voltará aos seus campos nin á súa aldea.
Xa non voltará mais á sua vida aquela.
Xa chegou o outono para ela.
Pero mantén a esperanza a pobre vella
Que soña que voa cara á sua aldea
E mentres tanto o outono chora por ela".
Segundo premio: " O último segundo", de Marta Vázquez -2º ESO-
" Reflexos vermellos tinguen a auga da lagoa,
O olor a óxido flota no aire,
O sangue esparéxese polo chan,
Como un río que corre ata a desembocadura.
E xunto un elmo tendido sobre os pétalos
Caídos das mapoulas, un corpo desángrase lentamente,
Cunha daga cravada no corazón, inmaterial pero presente,
E outra, a que máis lle doeu, na fronte.
Os raios dun sol primaveral caen sobre os seus cabelos,
E o home bota un último suspiro,
E cruza a porta".