Puxigo de As Pontes, un mesón entre os bós restaurantes

Puxigo de As Pontes, un mesón entre os bós restaurantes

03 de Outubro, 2015 - 12:00 h. | Publicada por Radio Eume

A Zarrota, Lourizán, Poupariña. Son asociacións micolóxicas, de longa tradición e traxectoria, pero no caso de As Pontes existe un espazo que vai intimamente ligado á micoloxía, é O Puxigo, taberna, mesón, restaurante. Xosé Guerreiro e Anxos son mediadores entre a asociación micolóxica e o lume da cociña.

Durante estes decenios foron levando e traendo entre un lugar e o outro o que aprendían. E entrexuntaron na cociña tradicional o novo saber dos fungos, nunha fusión de grande sabedoría. Somos siareiros dos seus pratos, entusiastas, incondicionais, desde que nos convidaron a xantar alí por primeira vez hai un mes. Voulles explicar por que.

Está nunha casa popular antiga. A barra e o comedor conservan a atmosfera auténtica das vellas tabernas, que se botan de menos ao iren desaparecendo case todas. É un lugar cálido no inverno, fresco no verán, cómodo e acolledor. Con destino ao Puxigo acabarase peregrinando por mor dunha atracción irresistíbel, como ocorría na antigüedade cos lugares adorábeis que posuían un grande segredo, unha fonte, unha árbore, unha elevación ou unha pedra.

Aquí o segredo é material, masticábel e profundo. A xente tolea polo cocido, que nós non probamos aínda, e polos freixós en caldo de carne. Se abren internet poden atopar un navegante que devece pola tortilla de patacas que fai Anxos, e ponlle catro admiracións ao remate da frase: Tortilla!!!! Fai ben, porque a comida máis que con garfos e estrelas deberíase clasificar con admiracións. Catro admiracións para a tortilla, cinco para os fungos.

Chegamos sen saber o que nos servirían. No monte eran días fartos. Comimos de primeiro un coprino gordo e moi carnoso; despois uns boletos edulis na prancha que trouxo admiracións faladas; de terceiro empananda de níscaros; de cuarto bola de neve, que é un revolto de cogomelos e rematouse cuns boletos en salsa que foi o máis chufado diante da cociñeira. A intensidade foi aumentando desde o primeiro prato deica este último, cun equilibrio perfecto entre os novos sabores e ese xeito de preparar que non esquece nin exaxera as fórmulas populares da cociña galega.

Dixérannos que íamos comer un galo. Guerreiro explicou que aínda non tiña corpo de capón porque era algo novo, de abril, e faltáballe mes e medio. A carne era algo máis branda que a do galo. Unha marabilla total.

A sobremesa foi un flan de lepiota de pé azul, que combina moi ben co doce e incorpora un sabor moi forte. Un remate con tanto carácter como o dos donos do establecemento. Até a seguinte.

Sociedade