O texto escrito por Eugenia Sanmartín recolle costumes afianzadas no pobo galego hai 165 anos. O espectáculo, dirixido pola autora,  reflexa nitidamente o ambiente dunha romaría festiva e ao mesmo tempo recolle a esencia do pensamento de Rosalía de Castro. Ä beira das clases máis desfavorecidas, das mulleres, da lingua, da cultura e da nación galega. Vese tamén un coidado traballo na escenografía e no impecable labor de actores e actrices do grupo Teruca Bouza.
A estrea contou cun cheo absoluto. Na escena vemos á Nosa Señora detrás do tonel, unha especie de “altar laico” ao que sobe Rosalía co pano de fondo da reprodución dun cadro de Bello Piñeiro coa vista do lago e da fábrica de tecidos. Ver a función é somerxerse de cheo no universo rosaliano, no equilibro entre a reivindicación e a poesía. A interpretación vai tomando forza, segundo avanza a trama e consigue que a reclamación do papel da muller traspase a cuarta parede. Teruca Bouza logra transportar os nosos corazóns a un lugar incómodo e áspero. Non é unha historia de amor, pero podería selo. A obra fai rir e reflexionar, transportarte, sentirte libre. Por iso, parece brutal o poder que pode chegar a ter o teatro.