Os vellos non deben de namorarse é un texto que se funda na repetición valorada simetricamente. A obra empezouse a escribir polo terceiro lance. Conta a historia de tres vellos que se namoran doutras tantas mozas. Os personaxes - tipo son equivalentes nos tres lances. A concepción xeral é plástica, pero a carga literaria é considerable. Ao remate decatámonos de que as historias ficaron pechadas en sí mesmas. Aí é onde Castelao mete un epílogo, reunindo aos tres vellos mortos no cemiterio, para que eles nos conten o propósito da farsa, que non é outro que o que indica o título. O epílogo soe ser a escea máis vistosa e a máis agarimada en moitas montaxes da obra. Os vellos non deben de namorarse estrenouse o 14 de agosto de 1941 no Teatro Mayo de Buenos Aires. En Galicia estrenouse en 1961 na Praza da Quintana a cargo do grupo de Cantigas e Agarimos, segundo recollen Manuel Lourenzo e Francisco Pillado no libro “O teatro galego”.